De dag dat ik zomaar werd opgezadeld met een nieuw complex...
Meid, laat nou een keer lekker je wenkies doen,’ kirt mijn vriendin met zoveel oprecht enthousiasme, dat je haar direct de onnodige term ‘wenkies’ vergeeft. ‘Het is echt me-time.’ Een woord waarop ik dan wél weer aansla, en dus ga ik overstag – ook omdat mijn vriendin net zolang in m’n nek hijgt totdat ik de afspraak maak.
Met lichte weemoed denk ik terug aan mijn ene wenkbrauw – want gevoelsmatig was het er maar één. Zo’n heerlijke volle, ongerepte Bert van Ernie-bos... Ruud Lubbers had ‘m. En ik! Totdat... ik ‘m volledig aan flarden plukte, omdat dunne streepjes ergens in de nineties nou eenmaal tijdelijk in waren. En ik had geen idee. De grootste flaw in mijn vaders verder feilloze opvoeding: hij vergat mij te vertellen dat modegrillen komen, gaan, en hoogstwaarschijnlijk weer terugkomen, zoals ook de voorliefde voor woest & harig. Het lullige is dat je pas decennia later inziet dat achteloos je wenkbrauw snoeien in het bakje 'Onherstelbaar Leed' valt. Wat dat betreft is een tattoo is minder ingrijpend. Vooral lekker vapen en vuurwerk afsteken, kind, maar blijf weg bij een pincet!
Extreem geleden heb ik natuurlijk níet onder mijn ondoordachte keuze; er bleef voldoende wenkbrauw over en eigenlijk is de Lubbers-borstel pas sinds een paar jaar weer echt het schoonheidsideaal. Oftewel: ahhh zonde, maar... prima? En ineens lag ik in die stoel van de wenkbrauwmevrouw/schoonheidsspecialiste. Ik mag dan ver in mijn forties zijn, ik was in mijn leven pas twee keer eerder in een beautysalon geweest. Een keer, rond mijn 20e, toen het me van levensbelang leek om mijn onderarmen te harsen, want again: woest & harig was niet in. En op mijn 36e toen de schoonheidsspecialiste, met 25 jaar ervaring, zo gefascineerd was door een pukkel (‘ontsteking’) op m’n kin, dat ze een foto maakte voor haar collega's en ik voor een godsvermogen aan herstellende potten prut naar buiten liep (die zal ik ook eens aan Lauren Verster voorleggen trouwens.) Goed. Nu, negen jaar later, lig ik weer eens in zo’n stoel en word ik bewerkt met draad (‘threaden’) en verf (henna). Het is allemaal nieuw voor me, maar ik laat 't gebeuren.
‘Tja,’ zegt ze,’ tja...’[stilte]
'Het spijt me. Ik heb er alles aan gedaan, maar: jouw wenkbrauwen zijn niet symmetrisch. Kijk, hier heb je een púnt...’ afkeurend wijst ze naar mijn linkerwenkbrauw, ze trekt een vies gezicht. ‘En deze rechter, ja, dat is een ronde bóóg!’ Ze schudt haar hoofd en zucht een ‘je zult je kat moeten laten inslapen’-achtige zucht. Gevolgd door weer een plechtige stilte. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Moet ik met een sluitende verklaring komen, of liever mijn excuses aanbieden? Ben ik slachtoffer, ben ik dader... hoe dan ook: het gevoel dat ik krijg opgedrongen, bevalt me niks. Ik verbreek het ongemak door de zwarte henna-rupsen boven mijn ogen zonder-te-kijken goed te keuren. ‘Joh, prima zo toch? Het is wat het is. Mooi hoor, dankjewel!’ We lachen ons een weg naar de kassa en de voordeur - kom over een maand maar weer terug, zegt ze. Dank je, fijne dag, doeiii!
Buiten, bij mijn fiets, denk ik even na, wat gebeurde hier nou eigenlijk? 35 euro lichter, en een complex rijker. Terwijl: mijn leven was prima in orde.! Asymmetrische wenkbrauwen, ik wist niet eens dat het een ding was. Een chronische aandoening ook nog, want verhelpen kon ze dit blijkbaar niet... Ik zal ermee moeten leren leven. Punt.
En boog.
Mensen, maak je geen zorgen: het is goed leven met asymmetrische aandoening. Toch blijft het lastig — die neiging om te focussen op wat niet klopt. Een scheve neus, een enthousiast terugtrekkende haargrens (zelfs 'mijn' Marco van Basten blijkt ijdel), een levensloop, of zoals bij Birgit Schuurman: een voeg. Waarom zien we eerst wat wringt, in plaats van wat werkt? Terwijl het grotere plaatje vaak allang klopt...
'Ik wil me minder storen aan pietluttige shit,' zei Birgit Schuurman. 'En meer genieten ín het moment! Mijn vriend zegt vaak dat ik me te veel focus op wat er niet is, in plaats van op wat er wél is. Hij heeft gelijk. Is, na een lange verbouwing, onze keuken eindelijk geïnstalleerd, begin ik meteen te zeuren over die ene mislukte voeg. ‘Really?!’ zei hij. ‘Kijk even naar het geheel!’ Ik doe dit vaker. Na een optreden struikel ik over die man die op zijn telefoon keek, terwijl om hem heen 350 mensen stonden te genieten. Dat negatieve stemmetje vraagt teveel aandacht, maar ga ik vanaf nu het zwijgen opleggen. Zeuren over een voeg, dat kan niet meer.'
En de in 2020 overleden ontwerper Jan des Bouvrie? Die gooide het allemaal gewoon over zijn schouder, vertelde hij me ooit. Floep!
'Het feit dat ik woordblind was, maakte mijn leven aanvankelijk niet makkelijker, maar het zorgde er wel voor dat ik me ging richten op wat ik wél kon: tekenen, sfeer zien, ideeën vormgeven. Als ik op straat iets moois zie – twee oude mannetjes op een bankje, een lichtval – parkeer ik mijn auto en krabbel het direct op een sigarendoosje. Creativiteit is niet te stoppen. Natuurlijk maak je fouten in het leven, maar dan pak je het leermoment en gooi je het – floep – over je schouder. Tegenwoordig roept iedereen dat je ‘in het nu’ moet leven. Kom op zeg. Wie alleen in het nu leeft, staat stil. Je moet het positieve uit je verleden meenemen om de toekomst mooier te maken. Leef je totále leven!'
📺 Over jezelf zijn gesproken: dat is precies waar de serie Bennie over gaat, geïnspireerd op Barry Atsma’s overleden broer met het syndroom van Down. Over Wesley, die Bennie speelt, zei Barry: 'Als creatief producent moest ik soms in m'n eentje een knoop doorhakken. Wesley hielp me daar onbewust bij: hij onderhandelt niet over wie hij is. Dat inspireerde me. Blijf bij jezelf, en voel je het wél? Ga ervoor!'
Ah, ik kijk wel ff een of twee afleveringen, dacht ik - heel eerlijk - omdat ik Barry en Wesley zou gaan spreken. Uiteindelijk bingte ik Bennie in één streep door. Het onderliggende thema is universeel: in elk gezin spelen dingen die je uit elkaar kunnen drijven, gezinsleden die zich niet gezien voelen, dromen die in duigen vallen. Lukt het dit gezin om samen te blijven? En Hadewych Minis speelt briljant. Bennie is nu te zien bij Videoland.
☎️ FF BELLEN MET BRONSVELD:
'Eva, hoe help je een kind om z’n eigen pad te kiezen — ook als dat betekent dat hij/zij níét meedoet met de groep? Een vriendin vertelde: haar kind krijgt steeds de rol van ‘de lummel’ toegespeeld, en gaat daarin mee om erbij te horen. Maar zij denkt: zeg gewoon een keer ‘mazzel!’ en ga iets doen waar je wél zin in hebt. Hoe begeleid je dat, zonder er te veel bovenop te zitten?
Eva Bronsveld, opvoedkundige, gespecialiseerd in temperamentvolle kinderen: 'Coachend nabespreken, noem ik dat. Niet meteen advies geven of corrigeren, maar nieuwsgierig vragen: “Ik zag dat je dit of dat deed, hoe was dat voor jou?” Sowieso zou ik er niet te veel bovenop zitten — pas als je merkt dat iets een patroon wordt. Bijvoorbeeld: je kind cijfert zich steeds weg om de lieve vrede te bewaren, lijkt daar niet blij van te worden, en doet het misschien uit angst voor afwijzing. In plaats van te zeggen: “Je moet voor jezelf opkomen!”, kun je het dilemma verwoorden: “Lastig hè, aan de ene kant wil je niet de zeurpiet zijn, aan de andere kant wil je ook niet steeds over je heen laten lopen.” Zo help je je kind inzicht te krijgen, in plaats van het meteen op te lossen.
Daarnaast: leef het voor. Stel, iemand vraagt: “Kan mijn kind bij jou spelen?” en je denkt: nee, ik had juist zin in rust. Hoe ga je daarmee om? Vraag je af welk voorbeeldgedrag jouw kind nu kan gebruiken — bijvoorbeeld grenzen aangeven — en experimenteer daar zelf mee. Zo leert je kind niet alleen van wat je zegt, maar juist van wat je doet.'
Extra punten door Kramer! ❤️